Haridwar, Rishikesh, Dharamsala, Amritsar

Ahhhh... Rust. Daar had ik echt even behoefte aan. Eindelijk even tijd voor mezelf en gewoon even stilstaan. Vanaf het moment dat ik uit de Vipassana ben gekomen ben ik nauwelijks alleen geweest. Na een paar dagen bij die Indiase familie geweest te zijn, ben ik met Joginder naar het noorden gereisd. We hadden dezelfde reisplannen, dus het kwam mooi uit. In Punjab hebben ze familie, van waaruit we verschillende plaatsen hebben bezocht. Was dus wel prettig om niet de hele tijd de bagage mee te hoeven sjouwen. Op zaterdag 13 maart kwamen we aan in Hoshiarpur (na een treinreis van 27 uur!). De volgende dag vertrokken we naar Jalandhar, waar andere familieleden wonen en van waaruit we naar Haridwar zouden gaan, naar het festival Khumb Mela. Het is een heel groot festival, waar duizenden pelgrims op afkomen op een heilig bad in de Ganges te nemen. Alleen toen ik 's ochtend wakker werd, voelde ik me helemaal niet lekker. De dag ervoor hadden we sugarcane-sap gedronken, dat rechtstreeks uit het veld kwam en ter plekke werd vewerkt. Het was heel cool om dat proces te zien, maar m'n maag was het er toch niet helemaal mee eens... In Jalandhar aangekomen ben ik naar bed gegaan, maar ik bleef ontzettende buikpijn houden. De familie was heel lief en zorgzaam en ze hebben een dokter laten komen. Hij gaf medicijnen en 's avonds begon ik me beter te voelen. Gelukkig maar, want we moesten zeven uur in een overvolle trein doorbrengen. En zeven uur werd uiteindelijk twaalf uur, want alle sporen naar Haridwar waren bezet... Maar daarna verliep alles heel voorspoedig! Joginder haalde de politie over om ons door een afgezette straat naar de Ganges te laten gaan. Nog voor de middag hebben we onze heilige dip in de Ganges kunnen nemen! Daarna zijn we met de trein naar Rishikesh gegaan. De trein was supervol, dus het eerste gedeelte hebben we op de trein gestaan. Daarna mochten we bij de machinist in zijn cabine. Heel cool! In Rishikesh heb ik uren met m'n voeten in de Ganges gezeten. Het was heerlijk, zo in het het zonnetje, aan de rivier, tussen de bergen. 's Avonds in het hotel ging alles iets minder vlekkeloos. We hadden al onze waardevolle spullen thuisgelaten, omdat we een grote chaos in Haridwar hadden verwacht. Ik had alleen een kopie van m'n paspoort bij me. De eigenares van het hotel moest toestemming aan de politie vragen of dat voldoende was. Er kwam iemand langs om het te controleren. Het kopie op zich was al een probleem, maar wat het nog erger maakte, was dat het visumbureau de einddatum met pen heeft aangepast. Ik wilde namelijk een zes maandenvisum, maar ik kon maar voor drie maanden krijgen. Uiteindelijk hebben ze er om een of andere reden toch een paar dagen bij gedaan. Heel aardig, maar het kan dus toch best voor problemen zorgen. Er kwam steeds iemand hoger in rang bij om het kopie te controleren. Joginder moest keer op keer uitleggen hoe we elkaar kenden en waarom we geen paspoort bij ons hadden. Op een gegeven moment kwam het er op neer dat Joginder mijn paspoort moest gaan halen en ik daar moest blijven. Na twee uur besloten ze uiteindelijk om het te laten gaan...

De volgende dag hebben we de hele dag in bussen gezeten om terug naar Hoshiarpur te gaan. Ik genoot van de busreizen. Heerlijk om lekker naar buiten te kijken en verder niks te hoeven en toch ergens mee bezig te zijn. Op donderdag 18 maart gingen we naar Dharamsala, waar de Dalai Lama woont. De reis er naartoe was al prachtig! De hele tocht ging over een slingerweggetje door de bergen. En om de paar meter zit er een aap onverstoorbaar op een steen. Af en toe zit er ineens een man in dezelfde houding, met dezelfde onverstoorbare blik. Soms kan ik ineens zo genieten van hoe alles hier is. De sfeer in Dharamsala is heel bijzonder. Je voelt de meditatieve vibes helemaal. Supermooie omgeving, overal Tibetaanse monniken, ontspannen mensen en leuke kraampjes met mooie spullen. Helaas kon ik er niet heel erg van genieten, want op vrijdag werd ik weer ziek. Nu een stuk erger dan de eerste keer. De hele dag van het bed naar de wc, met heel erge buikkrampen, hoofdpijn, misselijk, trillerig. Joginder haalde medicijnen bij de dokter, maar het ging niet beter. Joginder wilde dat ik naar de dokter ging, maar ik vond het onzin. Iedereen wordt ziek in India, gewoon even uitzieken, dacht ik. Maar ik voelde me onzettend beroerd en we konden ook niet te lang in Dharamsala blijven, dus uiteindelijk toch maar naar de dokter gegaan. Hij zei dat de medicijnen niet werkten, omdat het niet door m'n lichaam wordt opgenomen. Hij heeft me aan het infuus gelegd en aan het eind van de middag begon het gelukkig weer beter te gaan! De volgende dag voelde ik me goed genoeg om de reis aan te kunnen.

De laatste stop van onze trip samen was Amritsar. Daar staat de Golden Temple, de bedevaartsplek van de Sikhs. Toen we aankwamen in Amritsar, zat ik niet echt lekker in m'n vel. En dan kan India toch wel heel overweldigend zijn. Al die drukte, al het geschreeuw, iedereen die iets van je wil. Ik voelde me ineens alsof ik in de Fata Morgana van de Efteling zat. Wel grappig om te merken hoe je ervaring afhankelijk is van hoe je je voelt, want op andere momenten vind ik het juist heel cool dat ik in zo'n bijzondere omgeving ben, waar alles zo ontzettend anders is dan ik gewend ben. Het was wel heerlijk om aan het water bij de Golden Temple te zitten, daar voel je je helemaal tot rust komen. De volgende dag zijn we naar de sluiting van de grens tussen India en Pakistan geweest. Iedere dag wordt aan het eind van de middag de grens met een hele ceremonie gesloten. Was heel bijzonder om mee te maken! Het was een soort voetbalwedstrijd, aan de ene kant de Indiase tribune en aan de andere kant de Pakistaanse. Een hele happening, met muziek, dansen, rennen met vlaggen, marcheren. Was echt leuk om te zien. 's Avond nog een hele tijd bij de Golden Temple gezeten en op woensdagmiddag zette Joginder me op de bus. Op weg naar Manali... Ik had echt even behoefte aan rust en ik had gehoord dat Manali mooi moest zijn. De busreis duurde 14 uur, maar toen ik hier vanmorgen vroeg (in de kou!!) aankwam, was het het meer dan waard geweest. Overal bergen, rivieren, boomgaarden. De sfeer is ontzettend relaxed. Het is alsof er geen tijd is. Dit is echt precies wat ik wilde. Even niks hoeven, even alleen maar hoeven zijn. En eindelijk even echt alleen te kunnen zijn. Alles laten bezinken, tot mezelf komen. Ik ben blij dat ik Joginder heb ontmoet, want ik heb India nu op een heel andere manier leren kennen dan als ik alleen als toerist hier was geweest. En ik heb ook veel van hem geleerd op spiritueel gebied en ik denk dat mijn tijd met hem ook heeft bijgedragen aan m'n hele bewustwordingsproces. Maar soms was het gewoon even teveel. In ieder geval was het nu wel echt tijd om alleen verder te gaan. Nu kan ik rustig gaan bedenken hoe ik verder zal gaan reizen!