Weer een doktersverhaal...

Afgelopen donderdag vertrokken Djina en ik vanuit Dharamsala naar Agra. Het was het laatste wat we samen zouden doen. Daarna moest Djina weer terug naar Nederland en zou ik in m'n eentje verder gaan naar Khajuraho. Het was ontzettend warm in Agra vergeleken met de heerlijke koele berglucht in Dharamsala. Het was heel cool om de Taj Mahal te zien, maar we hadden niet veel fut om nog veel andere dingen te doen. Na Agra zou Djina naar Delhi gaan voor haar terugvlucht. Umar (die een heel leuke kledingwinkel had in Dharamsala en met wie we veel tijd hebben doorgebracht) had tegen Djina gezegd dat een vriend van hem die in Delhi woont haar wel leuke plekjes kon laten zien. Omdat het een gedoe was om mijn reis naar Khajuraho rond te krijgen, besloot ik nog een dag met Djina mee te reizen. Het leek me leuk om Delhi van een andere kant te kunnen zien en dan ging ik gewoon iets later naar Khajuraho. Op zondag vertrokken we met de trein. Ik was wakker geworden met een ontzettende pijn in mijn voet. Zaterdag voelde ik al een beetje pijn, maar zondag was het zo erg geworden dat ik er bijna niet op kon staan. Niet heel handig als je moet reizen... In Delhi werden we met de auto opgehaald door Shah, Umars vriend. We zouden bij hem slapen in zijn guest house in Zuid-Delhi. De buurt was echt zoveel prettiger dan Pahar Ganj, de budgetbuurt, waar Djina en ik de eerste keer in Delhi verbleven. Later die middag namen Shah en zijn neef Yasser ons mee naar een heel groot winkelcentrum. Het was zo westers, het lijkt net of je niet in India bent. Ik kon inmiddels echt niet meer lopen, dus ik ging koffie drinken in plaats van winkelen. Toen Djina, Shah en Yasser er later bij kwamen, zei Yasser dat er vlakbij een goed ziekenhuis was, waar hij me wel heen wilde brengen. We kwamen bij een heel luxe ziekenhuis. Shah pakte een rolstoel voor me en ik werd heel doelbewust door de gangen geduwd. Ik zei: "Zo, je weet wel goed de weg hier, hè?" Ik draaide me om en zag dat niet Shah, maar een man van het ziekenhuis me aan het duwen was... "Yes," was het enige wat hij zei. Ik kreeg via een infuus pijnstillers toegediend. Maar net als een paar weken geleden, bleek het weer een groot probleem om mijn aders te vinden en prikten ze eerst heel vaak verkeerd. Niet heel fijn... Ik werd aangesloten op een monitor, wat ik wel indrukwekkend vond. Het was voor het eerst dat ik al die cijfers en lijntjes zag die iets over mijn lichaam zeiden. Ik ging met Djina testen of er iets aan mijn hartslag veranderde als ik m'n adem inhield, of als ik lachte. Verder bleek ik koorts te hebben, wat me verbaasde, omdat ik me gewoon goed voelde (op de pijn in m'n voet na natuurlijk). Een tijd later werd ik naar de röntgenkamer gebracht. We gingen steeds verder naar beneden en het werd steeds kouder. Het voelde alsof ik naar het mortuarium werd gereden, maar gelukkig eindigden we gewoon in de röntgenkamer, waar er een foto van m'n voet werd gemaakt. Na een tijdje kwam de arts met de foto. Hij zei dat er niet direct iets op zag, maar dat de pijn waarschijnlijk kwam door mijn val van een paar maanden geleden (vlak voor ik naar India ging, vergat ik de laatste trede van de trap...) en dat er nu misschien door een verkeerde beweging of een misstap weer iets mis is gegaan in mijn voet. Hij zei dat ik rust moest houden en misschien twee weken niet zou kunnen reizen. Maar hij wilde even wachten tot de specialist kwam. Die kwam niet veel later en zei dat ik inderdaad rust moest houden, drukverband om moest en m'n voet niet moest belasten voor een dag of drie. Ik was heel opgelucht dat het maar drie dagen was! Nu is het wel fijn om mensen in India te kennen, want het is een stuk prettiger om in een huis te zitten met andere mensen dan in m'n eentje op een hotelkamer. Maar nu dus drie dagen rustig aan doen en m'n medicijnen slikken en hopelijk kan ik dan weer gewoon verder reizen!