Een pakketje in India

Ter illustratie van hoe het er in India aan toe gaat. In Shimla besloot ik mijn tas wat lichter te maken en een deel van mijn spullen vast naar Nederland te verzenden. Ik had mijn spullen netjes in een tas bij elkaar gedaan en ging naar het postkantoor, ervan uitgaande dat ze er daar een pakketje van konden maken. Dit bleek niet het geval. Bij een kleermaker was dit wel mogelijk, zei de mevrouw bij het postkantoor. Verschillende kleermakers keken me echter aan alsof ik niet helemaal normaal was, bij de vraag of ze een pakketje van mijn spullen konden maken om te verzenden. In een schoenenwinkel vroeg ik of ze een lege doos hadden. De verkoper was heel behulpzaam en liet zijn medewerkers de doos stevig dichtplakken en gaf me een stift om het adres op te schrijven. Na het uitwisselen van mailadressen (in India ben je binnen een paar minuten een vriend) , liep ik blij met mijn pakket naar het postkantoor. Daar kreeg ik te horen dat ik het ' properly' moest laten inpakken. Ik vond het zelf heel properly ingepakt, maar blijkbaar waren ze het daar niet mee eens. Ik werd naar een boekenwinkel gestuurd, waar ik naar de naastgelegen boekenwinkel werd doorverwezen. De verkoper zei dat het de volgende dag klaar kon zijn. Toen ik zei dat ik die avond zou vertrekken, bleek het gelukkig ook binnen een uur mogelijk. Anderhalf uur later (wat voor Indiase begrippen heel netjes op tijd is), kreeg ik inderdaad een mooi dichtgenaaid pakket, met stempels verzegeld. Bij het postkantoor zat een aantal mensen achter de balie. Ze zagen me staan, maar niemand scheen heel erg de behoefte te voelen om me te helpen. Uiteindelijk besloot iemand toch maar om te vragen hoe hij me kon helpen. Ik zei dat ik een pakket wilde versturen. Dat was mogelijk tot 15.00 en inmiddels was het 18.00. Ik vroeg of ik het achter kon laten, zodat hij het de volgende dag kon versturen, maar omdat hij mij dan het bonnetje niet kon geven, wilde hij het niet doen.

Die avond stapte ik met mijn pakket in de bus naar Dharamsala. De volgende dag ging ik naar het postkantoor. Het was een bijzondere gewaarwording. Het was een klein schattig postkantoortje, waar relatief veel mensen aan het werk waren. Hoewel, het leek alsof ze niet echt aan het werk waren. Het leek meer op een filmset, waarbij ze moesten doen alsof ze op een postkantoor werkten. Alles ging heel langzaam en iedere keer als ik er was (ik ben er de afgelopen week nu een paar keer geweest), kwam er iemand binnen met thee en koekjes, waar alle medewerkers uitgebreid de tijd voor namen om ervan te genieten. Toen ik al een lange tijd aan het wachten was, zag ik een paar mensen met formuliertjes in hun handen. Ik vroeg wat dat was en iemand vertelde me dat je die formuliertjes moest invullen om het pakket te kunnen verzenden. Je kon ze in het gebouw naast het postkantoor halen, maar ze waren op voor die dag. Ze hadden er zelfs niet een achter gehouden om te kopieren, dus ik moest wachten tot de volgende dag. De volgende dag stond ik weer in de rij, met pakket en met formuliertjes. Ik had besloten om het pakket per schip te laten vervoeren in plaats van per vliegtuig, omdat dat een stuk goedkoper was. Hier bleken ze dat echter niet te doen, dus nu is mijn pakket onderweg om naar Nederland te worden gevlogen. Ben benieuwd hoe lang dat duurt, nu het hele vliegverkeer platligt... Maar ik ben allang blij dat ik mijn spullen niet meer hoef mee te sjouwen en dat het uiteindelijk allemaal gelukt is met het verzenden. Hier in Dharamsala zijn ze ook veel meer ingesteld op het verzenden van pakketten, want overal zie je kleermakers met borden waarop staat dat ze pakketten inpakken. Ik heb de smaak nu helemaal te pakken gekregen en vandaag heb ik weer een pakket verzonden. Nu ik precies wist waar ik moest zijn en welke stappen er allemaal nodig zijn, ging het een stuk sneller. Al moet je natuurlijk nog steeds geduldig wachten op de thee drinkende postkantoormannen. Maar als je je er aan overgeeft, heeft dat typisch Indiase ook z'n charme. Het is grappig om te zien dat dat hier gewoon mogelijk is, dat iedereen gewoon alles op z'n gemak doet, terwijl in Nederland iedereen altijd haast heeft. Een van de eerste Hindi-woorden die ik hier leerde, was shanti, wat rustig aan doen betekent. In India leer je echt om geduldig te zijn. Het voelt goed om dit zo te ervaren, heel anders dan het hectische Nederland. Shanti shanti.