The end

Dit was m’n laatste echte week. Zo raar hoe snel alles is gegaan. Nadat Marijke weg was, begon het langzaam echt tot me door te dringen dat het bijna voorbij is. Donderdag moest ik nog even naar King’s Manor om iets te regelen. Ik fietste door het weiland. Maar daar zijn van die roosters die ervoor zorgen dat de koeien er niet uit kunnen. Er liepen twee meisjes voor me, heel langzaam, omdat ze bang waren om tussen de spijlen te vallen. Ik was bang om ze over te rijden en dacht: laat ik even afstappen… Welke debiel denkt dat nou als ie op zo’n rooster fietst? Alsof het lukt om precies op een spijl af te stappen… En inderdaad, natuurlijk lukte dat niet en ik schoot met m’n voet tussen de spijlen door en hing half klem met m’n fiets tussen het hek en m’n voet in het gat… Echt zo gênant! En typisch… Later kwam m’n snelbinder nog tussen m’n spaken en heeft zich door m’n kettingkast geboord, waar ie nu muurvast zit. En m’n ketting ligt er daardoor naast. Het was dus niet m’n beste dag…

‘s Avond had ik m’n afscheidsavondje met m’n studiegenoten in de pub. Het was echt supergezellig! En ze vonden de stroopwafels allemaal heerlijk (dank je, Marijk!). Vanavond sluiten Nanna en ik onze ‘samentijd’ af met een filmpje en wijn. Morgen komt Dennis en dan gaan we lekker twee weken vakantie vieren! Daar heb ik heel veel zin in! En dan… Weer terug naar Nederland. Het voelt allemaal heel dubbel; er zijn heel veel dingen waar ik naar uitkijk, vooral om iedereen weer te kunnen zien. Maar ik vind het ook wel rot om hier alles achter te moeten laten. Dat ik niet meer lekker door York zal kunnen lopen, over de markt, door de Shambles, langs de Minster… Dat ik niet meer m’n vertrouwde routes kan fietsen, langs de rivier, door het weiland, over de heuvels… Dat ik niet meer op de fijne plekjes buiten kan studeren, aan de rivier en aan het meer… Maar gelukkig zijn er ook veel dingen waar ik me erg op verheug: weer lekker samen met Dennis te kunnen zijn, met m’n zusjes en m’n ouders thee te kunnen drinken in de tuin, met m’n huisgenoten veel te lang aan de ontbijttafel te blijven hangen en om verder weer iedereen te zien! Al zal ik de Engelse pubs wel heel erg missen. Maar gelukkig hebben we Mick O’Connells!

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes, e-mails, kaartjes, brieven, foto’s en bezoekjes! Echt super! Ik kijk er heel erg naar uit om iedereen weer te zien! Op 2 juli ben ik weer in Nederland, maar ik ga pas 1 augustus weer m’n kamer in. Al zal ik vóór die tijd ook wel regelmatig in Utrecht zijn. Wanneer ik jullie allemaal zal zien, weet ik niet precies, maar in ieder geval: tot snel!