Begin summer term

De dag nadat Connor weg was, begon het wandelen weer, waar ik met Nanna heen ben geweest. Was wel weer lekker. Al was het waarschijnlijk de laatste keer, want er zitten toch wel een hoop nadelen aan. Vooral het feit dat het op zondag om 9.00 is. Zaterdag is meestal een avond waarop ik uitga en pas erg laat ga slapen, dus dan word je niet echt blij als je de volgende ochtend zo belachelijk vroeg moet opstaan. En daarbij zijn het niet echt mijn soort mensen. Zolang je gaat met mensen die in ieder geval wel leuk zijn, is het gewoon lekker om een stuk te lopen en te genieten van de Engelse omgeving. Maar als je in je eentje meegaat, en je bent de hele dag met mensen die niet echt leuk zijn, is het toch een stuk minder. En aangezien Nanna het de komende zondagen steeds heel druk heeft, zal het er inderdaad op neerkomen dat ik dan alleen zou moeten. Ik ben blij dat het ik wel een paar keer mee ben geweest en dat ik wat van de prachtige natuur heb gezien, maar ik ga liever met mijn eigen mensen. En Dennis komt de laatste twee weken dat ik hier ben en dan gaan we lekker vakantiedingen doen, dus dan kan ik fijn met hem de rest van Yorkshire gaan ontdekken.

De dinsdag daarna kwam Jeremy weer terug, wat het einde betekende van mijn vreugdevolle tv-periode. Maar de volgende dag ging hij alweer naar Londen, dus ik weet niet of hij z’n tv nou heeft meegenomen, of dat ie zielig en eenzaam op z’n kamer is achtergebleven… Ik merkte echt dat ik weer heel erg gewend was geraakt aan het hebben van een televisie en ik miste ‘m in het begin heel erg, terwijl ik het tv kijken niet miste voordat ik die van Jeremy kreeg. Gelukkig heb ik m’n leven inmiddels weer opgepakt, maar er blijft altijd een leegte achter… ;)

Zaterdag 6 mei gaf Eve, die we tijdens één van de wandelingen hadden ontmoet (ik weet wat ik net gezegd heb, maar zij is wel leuk), een afscheidsfeestje, omdat ze gaat emigreren naar Vancouver. Ik wist niet wat ik er van moest verwachten, want ik kende niemand. Maar het was supergezellig! Ik heb de hele avond met een heleboel mensen gekletst en gedanst en uiteindelijk was ik degene die meehielp met opruimen. Dat is het voordeel als je ergens zonder verwachtingen heen gaat, dan kan het dus ook niet tegenvallen. Toen ik terug naar huis liep, begon het alweer licht te worden… Dus was een heel geslaagde avond!

De donderdag daarna, 11 mei, was er vanuit de universiteit een tripje naar Londen georganiseerd. Echt zo raar om dan ineens in Londen te zijn. Normaal gaat daar een hele bootreis aan vooraf en blijf je er een paar dagen, en nu sta je daar ineens na slechts twee uur in de trein te hebben gezeten. En Londen blijft toch wel heel speciaal, met alle gehaaste mensen en die echte Londense metro-geur… ’s Ochtends gingen we naar de British Library, waar onze docente liet zien waar we wat konden vinden, zodat het niet zo overweldigend was als we er heen zouden moeten voor ons scriptie-onderzoek. En natuurlijk zijn we ook door de prachtige manuscriptententoonstelling gelopen, met zo veel geweldige middeleeuwse handschriften… Daarna hebben we geluncht op het dakterras van de bibliotheek. ’s Middags gingen we naar de Tower, waar we een rondleiding kregen van iemand die daar werkt. Het was heel interessant en hij heeft ook plekjes laten zien die normaal voor het publiek niet toegankelijk zijn. Zo cool! Uiteindelijk gingen we om 18.30 weer met de trein naar York. Het was echt een superdag!

Het is de laatste tijd heerlijk weer geweest en ik heb ontzettend veel buiten gestudeerd. Het is zo fijn dat er een groot meer op de campus is. Echt zo lekker om in het zonnetje aan het meer te zitten. En ook gezellig, omdat je er soms studiegenoten tegenkomt, die je dan gezelschap kunnen houden. Maar een nog fijner studieplekje is langs de rivier. Sinds een paar weken fiets ik via een supermooie route van de campus naar de stad: eerst door een groot weiland en dan over een lang pad langs de rivier. En tegenwoordig ga ik met mooi weer vaak naar de rivier om te studeren; het is zo heerlijk rustig en idyllisch! Zo perfect… Alleen de laatste week is het weer ineens compleet omgeslagen. Vorige week vrijdag (de dag na Londen) was het nog heerlijk zonnig. We zaten in de pub te lunchen, toen het ineens bewolkt werd en het vanuit het niks begon te stortregenen. Er kwamen zelfs grote hagelstenen naar beneden! Toen het later weer droog was, liepen Paul, Margarita en ik terug over de markt. Er was een continentale markt, waar allerlei dingen uit Europese landen werden verkocht. Toen we langs een Nederlandse poffertjeskraam liepen, zei ik dat ze dat echt een keer moesten proberen. Ineens kwam Margarita aangelopen met een bordje met poffertjes, dat ze voor me had gekocht. Zo lief! Toen fietste ik terug richting de campus. Ik moest nog boodschappen doen, dus ik ging onderweg even langs de Aldi. Terwijl ik door de winkel liep, kwam ik langs allerlei dingen die ik nodig had (spa rood, wasmiddel, wijn). En toen ik op m’n fiets stapte, merkte ik dat ik het beter had kunnen verdelen over twee tassen… Zat ik daar op m’n fiets, met een veel te zware tas, die ik niet aan m’n stuur kon hangen omdat ie dan zou scheuren en die ik dus half op m’n knie balancerend vast moest zien te houden. Natuurlijk was het ook weer begonnen te regenen en te onweren. Het begon harder en harder te regenen en ik fietste zo snel als ik kon door het weiland. Ineens schoot het door m’n hoofd dat onweer en een weiland misschien niet de beste combinatie is… Nou ja, gewoon doorfietsen maar. Op de campus aangekomen, reed ik bijna een aantal mensen aan, doordat ik door die tas moeilijk kon sturen (en remmen). Ik reed een grote plas tegemoet en ik zag geen andere optie dan er doorheen te rijden. Ik dacht: ‘Als ik gewoon een beetje langzaam rij, dan spettert het misschien niet zo.’ Maar de plas bleek niet alleen groot te zijn, maar ook ontzettend diep! Ik zat bijna tot m’n knieën in het water! Ik zag het ook nog gebeuren dat m’n fiets midden in die plas om zou vallen, maar dat gebeurde gelukkig niet. Een jongen die kwam aanlopen en het allemaal zag gebeuren, begon te lachen. ‘Het is niet grappig!’ zei ik nog, maar ja, dat was natuurlijk niet helemaal waar. Helemaal verzopen kwam ik thuis aan. Later die week werd ik wederom slachtoffer van het Engelse weer. Ik moest een kaart posten en dacht er pas aan tegen zessen. Ik dacht dat de brievenbus om 18.30 geleegd werd, dus ik snel naar buiten. Ik zette net één stap buiten de deur, toen het begon te regenen. Het werd erger en erger, en tegen de tijd dat ik bij de brievenbus aankwam (nog geen vijf minuten van m’n huis), was ik helemaal doorweekt. En op de brievenbus stond dat hij werd geleegd om 17.30 (grrrr). Toen ik de deur van m’n huis weer opende, stopte het met regenen… En sindsdien is er geen zonnetje meer geweest. Maar het ruikt daardoor wel heerlijk!

Zaterdag 13 mei vierden twee meisjes van m’n studie hun verjaardag. Was een heel gezellige avond in de pub. We besloten dat één van de volgende lunches een picknick zou moeten worden. Maar ja, dan moet het weer wel iets beter mee gaan werken. Maandag was er na lange tijd weer een middeleeuwse filmavond. Paul had Tristan and Isolde weten te bemachtigen, dus het was heel cool dat we die al konden kijken, terwijl ie nog in de bioscopen draait. Vooral omdat dat mijn scriptie-onderwerp is (niet de film, maar de middeleeuwse romans). Er was alleen weinig meer van het oorspronkelijke verhaal over… Na de film zijn we de pub in gegaan. Vrijdag had Margarita me uitgenodigd om Green Wing (het programma dat ik het meeste mis) bij haar te komen kijken. Zij woont in het huis waar ik me oorspronkelijk voor had aangemeld en waar geen kamers meer waren. En nu ik het heb gezien, baal ik nog meer dat ik daar niet terecht ben gekomen! Het is echt supergezellig! Precies zoals ik me van tevoren voorstelde dat zo’n studentenhuis zou zijn. Er is een grote woonkamer, waar iedereen gezellig samen televisie kijkt en er wonen heel veel mensen, dus er is altijd wel iemand om mee te praten. En het is vijf minuten van King’s Manor vandaan, echt midden in de stad! Maar ja, het mocht niet zo zijn… Ik had het er later met Margarita over, dat ik me voor dat huis had aangemeld en dat er geen kamers meer waren. Toen zei ze dat ze er zo een paar mensen uit had willen schoppen als ik daar dan had kunnen wonen. Zo lief!

Zaterdagavond had ik weer een dvd-avondje met een paar meisjes, net als een paar weken geleden (toen Margarita me had uitgenodigd en ik in de groep van studiegenoten terechtkwam). Het was heel gezellig, al is er niet veel van film-kijken gekomen. Tijdens het zappen bleven we hangen bij het Eurovisie Songfestival. Ik heb een hekel aan het Songfestival, maar nu was het wel gezellig. En het was leuk om Paul de Leeuw (die de punten van Nederland doorgaf) weer te zien, voelde een beetje als thuis. Het is ook heel raar, iets typisch Nederlands in een heel andere context, alsof er iets niet klopt. Als je in het buitenland zit, merk je dat je toch wel een band hebt met Nederland. Na afloop hebben we nog een paar Coupling-afleveringen gekeken, heel gezellig. Toen ik later naar huis fietste, en ik net buiten het centrum was, kreeg ik een lekke band. Toen moest ik het hele eind lopen… Maar het was heerlijk weer en het rook zo lekker, dus het was helemaal niet erg. Wat alleen wel shit is, is dat ik nu m’n band moet gaan plakken. En in Utrecht hielp Nathalie, m’n huisgenootje, me altijd (lees: zij deed bijna alles en ik hield af en toe iets vast of haalde een doekje). Dit gaat de eerste keer worden dat ik het helemaal alleen ga doen. Ik denk dat dat nog wel de grootste uitdaging gaat worden sinds ik hier zit! Nou ja, we zullen zien hoe het af gaat lopen…