Suzanne en Gerwin

Het is alweer een tijdje geleden… Maar hier eindelijk weer een update. Met Pasen had ik gezellig bezoek van Suzanne en Gerwin, een huisgenootje en haar vriend. Zo fijn en vertrouwd om elkaar weer te zien! Het was heerlijk weer en we hebben lekker door de stad gelopen, in het zonnetje in het park gezeten en met een ijsje langs de rivier gewandeld. Ik heb de universiteit, de Minster en de Yorkse straatjes laten zien. We begonnen de dag steeds met koffie in Starbucks. ’s Avonds lekker in de pub gegeten, pints gedronken en spelletjes gedaan. De tweede avond (Eerste Paasdag) was er een optreden in de pub en was het hartstikke druk, waardoor we onze tafel deelden met anderen, die mee hebben gedaan met het spel dat we aan het doen waren (het categorieënspel: één letter, vijf categorieën, en bij elke categorie een woord verzinnen dat begint met die letter). Was een heel gezellige avond!

De volgende dag zouden Suzanne en Gerwin naar mij toe komen, om m’n kamer en de campus te zien. ’s Ochtend belde Suuz om te zeggen dat ze eraan kwamen en dat hun telefoon het niet meer deed. Dus ik legde uit hoe ze moesten lopen en ik stapte op m’n fiets om ze tegemoet te rijden. Maar ik zag ze maar niet en uiteindelijk was ik zelfs in de stad aangekomen. Dus weer omgekeerd en teruggereden, ervan uitgaande ze dan wel tegen te moeten komen. Maar weer zag ik ze niet… Toen besefte ik hoe ontzettend handig mobiele telefoons kunnen zijn en hoe afhankelijk we ervan zijn geworden. Ik wist ook niet wat hun gedachtengang was: zouden ze teruggaan naar de plek waar we normaal afspraken (in de stad), zouden ze blijven staan op de plek tot waar ik de route had uitgelegd of zouden ze mijn kamer proberen te vinden? Bij mijn kamer waren ze niet, dus ik fietste nog maar een keer richting de stad. En ik kon ook niet de makkelijkere (lees: minder heuvelachtige) route nemen, omdat ik ze had gestuurd via de weg die het makkelijkst uit te leggen was, dus langs de weg (en over de heuvels). Na de tweede keer op en neer gereden te zijn, en inmiddels een uur verder, kwam ik vermoeid weer bij mijn kamer aan (ik was niet echt gewend om in hoog tempo een uur lang heuvel op, heuvel af te fietsen). Ik liep de keuken in en daar zaten ze! Met brownies. Hadden ze een andere route genomen (ergens in het begin al een andere afslag genomen)… Toen hebben we lekker op ons gemakje koffie gedronken. Daarna zijn we naar de stad gelopen, waar Suzanne en ik naar de tearoom gingen, terwijl Gerwin de stad inging. Het was heel gezellig om weer even samen thee te drinken en bij te kletsen. Ik heb ook wel weer zin om in Utrecht aan de keukentafel met m’n huisgenoten thee te kunnen drinken!

De laatste dag begonnen we weer in Starbucks. Daarna hebben we de toren van de Minster beklommen (inclusief claustrofobische en duizelige momentjes…). Toen thee gedronken, nog een beetje door de stad gelopen en daarna was het alweer tijd om richting het station te gaan lopen. Ik blijf het altijd moeilijk vinden om afscheid te nemen, het voelt dan weer eventjes zo alleen… Vooral omdat je dan een paar intensieve dagen hebt gehad, waarin je continu gezelschap hebt. Maar gelukkig duurt dat gevoel niet al te lang en zit je binnen no time weer in je gewone patroon. In ieder geval waren het supergezellige dagen en ben ik blij dat ze hier waren!